Τα ωραία κορμιά! Ωραίο πράγμα τα ωραία κορμιά! Τα χαζεύω, τα ζηλεύω, όπως ποζάρουν στον αόρατο καθρέπτη τους. Τα ωραία σώματα γνωρίζουν ότι...
Τόσο αναμενόμενες οι κινήσεις τους στην παραλία. Ξέρω πώς περπατάνε, πώς προτάσσουν περήφανα τα στήθη, πώς ρουφάνε πιο ρουφηχτά την ήδη ρουφηγμένη κοιλιά στην ξαπλώστρα... Τη φτάνουν ν' ακουμπάει σπονδυλική... Πώς τακτοποιούν τα πόδια... επιμελώς ελεύθερα, πώς σκύβουν να πάρουν κάτι... επιμελώς αυθόρμητα.
Χαλάλι τους! Ωραίο πράγμα τα ωραία κορμιά! Αλλά υπάρχουν και τα άλλα. Τα σώματα που πάνε τοίχο-τοίχο αν και δεν υπάρχει τοίχος. Τα σώματα που έχουν ενσωματωμένο alarm για τα γύρω βλέμματα. Που νιώθεις τον δισταγμό, την αγωνία τους σε κάθε κίνηση. Που τα βήματα από την πετσέτα ως τη θάλασσα είναι ο προσωπικός τους Γολγοθάς... Τις πρώτες μέρες της άφιξής τους στην παραλία. Γιατί μετά, μέρα τη μέρα… Αναλαμβάνει ο ήλιος. Ο ήλιος ο ελληνικός, ο ξεμπροστιάρης, ο ξεσηκώστρας και η θάλασσα, η κολυμπήθρα μας. Και εκπέμπετε ένα τεράστιο «δε γαμιέται». Το «δε γαμιέται» της σοφίας, όχι του ωχαδελφισμού. Υπάρχει και τέτοιο.
Όλα είναι θέμα αποχρώσεων και αποστάσεων. Ξέρετε πόσο απέχει σ' εντιμότητα το «έτσι μ΄αρέσει» από το «έτσι γουστάρω»; Και σε κείνο λοιπόν το σημείο, της απελευθέρωσης του ατόμου, παραφυλάει η έκπληξη. Κι όλα αλλάζουν με τη μια. Χρόνο νάχεις και παρατηρητικότητα. Τα «άλλα κορμιά», είναι τόσο χαριτωμένα αστεία όταν αφήνουν τις ντροπές στην άκρη τους!... Τόσες που έχουν συσσωρεύσει! Και βλέπεις στήθη και κρέατα ν' αναδεύονται ελεύθερα και κοιλίτσες Βουδίσιες να λιάζονται ανέμελα. Και ποδαράκια να πηδάνε σαν καγκουρό ανασηκώνοντας ως ελαφρύτερα τα βάρη που τους αναλογούν στην καθημερινότητα. Ξεγελάει η άνωση της θάλασσας. Και δώστου φούρλες! Και χαριεντισμούς. Και τρέλες. Και κέφια.
Οι άνθρωποι με τα «άλλα κορμιά», έχουν το γέλιο στο τσεπάκι του κορμιού τους σαν αντίβαρο για το πεδίο βολής που έχουν στο κούτελό τους. Να ρίξει ο καθείς, με τη μια, μια σφαίρα κατά πάνω τους! Να τους κατατάξει αυτόματα «Μια χοντρή», «Ένας χοντρός», να ξεμπερδέψει.
Κορμιά. Προς Θεού, όχι χαμένα. Σώματα και σώματα. Μα όπως κι αν είναι το σχήμα τους, όσο και αν τους αποδίδουμε ή όχι την αγάπη και αυτοεκτίμηση που μας χρωστάμε… Μας βγάζουν τα άτιμα διαδρομή! Χιλιόμετρα ζωή! Οχήματα εξαιρετικής αντοχής που λειτουργούν με καύσιμο αγκαλιές, φιλιά και χάδια. Και να θυμάστε, αναγνώστες, το Σώμα, όπως κι αν είναι... Το σώμα ξέρει! (Αν ξέρει λέει!... Σιγά μην ξέρει το μυαλό περισσότερα...)
ΥΓ.:1 Μην κοιτάτε αποδοκιμαστικά τα κορμάκια σας. Να τα ακούτε σπλαχνικά! Βάλτε το αυτί σας πιο βαθιά από την κυτταρίτιδα.
ΥΓ.: 2 «Το σώμα ξέρει» είναι και ο τίτλος της μουσικής, και όχι μόνο, ωριμότητας του Θέμη Ανδρεάδη. Και μου έδωσε την έμπνευση.
